Jo Cuppen is een zoon van Johannes, Jan, Cuppen (1886-1974) en Arnoldina Peeters (1884-1951)
Zij woonden op boerderij Den Elsbosch, Rotscheweg 3.

Schade in Langenboom, 10 augustus 1925

10 Augustus 1925

Stormramp in Langenboom en Borculo

Wat ’n lawaai buiten. Hagelstenen als rode-sterappels zo groot vielen met bakken naar beneden. De perenboom vlak voor het keukenraam kon je haast niet zien.
Tussen de linnenkast en de buitenmuur zat grootvader met ons zusje. Met ’n broertje zat ik tussen de servieskast en de buitenmuur.

Een ander broertje zat onder de tafel en moeke zat met de baby aan tafel en bad weesgegroetjes voor. “Bid maar flink hard mee, dan hoor je het niet zo!’
Na afloop lag de boomgaard vol hagelstenen, appels en peren. De zon scheen helderder dan gewoonlijk. Maar achter ons huis was het één grote ravage. Drie rijen canada’s hadden het geheel of gedeeltelijk begeven. En de muur van de paardenstal lag plat.
Tegelijkertijd viel de regen in Elzas-Lotharingen zo overvloedig, dat enkele dagen later de Maas over de uitwaarden liep.
Ik kwam met de fiets uit de kerk. Voor mij was ’n man, die naar vader wenkte. Die was met anderen op de akker aan het wieden. “Jan, je koeien staan op de Gasthuizerwaard op een eilandje.”
Vader nam mijn fiets over, ik met nuchtere maag moest mee. En ja, ze stonden op een eilandje. Toen ze vader zagen begonnen ze te brullen. Met de fiets moest ik hulp en touwen gaan halen en aan grootvader vragen of die de Schimmel voor de lange kar wilde spannen. Dan probeerde hij de haver achter de dijk nog binnen te halen.
Grootvader zei: “Dat doen we samen wel, jöngske. ’t Is hoog tied.” Maar een honderd meter achter de dijk begon het paard weg te zakken. Ik moest op mijn rug gaan liggen en grootvader zat wijdbeens geknield. Zachtjes trok hij aan de linkerlijn en vakkundig trok het paard steeds maar poot na poot uit de drassige grond tot ’t vaste grond voelde.
Opgelucht en voldaan over zijn prestatie zette onze Schimmel zijn oren rechtop. Paard en menner redden zich uit de benauwde situatie.
Thuisgekomen werden de koeien juist in den Dries losgelaten.
Na de droogte van de afgelopen maanden kwam er weer een groene waas van jong gras over liggen, dankzij de hagelstenen en de overvloedige regen van 10 augustus.
Weer twee dagen later was ’t water achter de dijk weer weg. Hier en daar hing nog een bos haver aan de prikkeldraad.

Meer lezen over de stormramp van 1925 in Langenboom, toen Gemeente Escharen, kunt op de site van Heemkundekring 'Felix Walter'.  Hier de link.